ชีวิตปกติ คือชีวิตที่ได้เขียนบลอก ถ้าไม่ได้เขียนบลอก คือแม่ง ยุ่งมาก หรือไม่มีอารมณ์ทำอะไร

ปีที่ผ่านมานี่ กูตีค่าว่ามันผ่านไปแล้ว กูเริ่มใหม่ตั้งแต่ตอนนี้เลย

อยากบันทึกไว้เป็นบทเรียนว่าเกิดไรขึ้นบ้าง ความหลงผิดมันเป็นยังไง ทำไม

คือกูว่าคนเรา แม่งหลงผิดได้ทุกอายุ ไม่จำเป็นจะต้องเป็นสมัยเรียนมต้น มปลาย ในวัย เข้า38 ของกู กูว่า ปัญหาที่มากเกินไป แม่งทำให้คนหนีได้ หนีแบบไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วเลย และไม่อยากแก้ปัญหาด้วย

อยากเตือนตัวเอง ในวันที่ คนที่เรารัก มีปัญหา ต้องอยู่ใกล้ ต้องเกาะติด อย่าให้ใครรู้สึกว่ากำลังสู้อยู่คนเดียว 

เราไม่ได้รู้สึกว่าเราสู้อยู่คนเดียว เรารู้ว่าเรามีย้งที่อยู่ด้วยกันตลอด แต่ความเกรงใจของเรา เราไม่อยากเล่าให้ย้งฟังมาก เพราะเรารู้ว่าย้งก็มีปัญหาของย้งอยู่ ที่กำลังแก้ ปีโควิดที่ผ่านๆมา มันทำให้เราบาดเจ็บเรื่องเงินหนักมาก (หนักมาก = หนักที่สุด) ไม่มีขั้นกว่านี้แล้ว 555

ตอนกุมภาพันธ์ เราบ่นทุกวัน เราเศร้า เราพูดให้ย้งฟังเรื่องเดิมๆ ย้งก็ยังอยู่กับเรา ฟังเรา ไม่ตัดสินเรา คือนี่คือสิ่งที่มีค่ามากที่สุด ที่เราจะหาได้จากคนๆนึงเลยว่ะ การฟังเรื่องเดิมๆทุกๆวัน แม่งเอาเรื่องอยู่นะ คิดอยู่ถ้ามันเป็นเราที่ต้องฟังเรื่องซ้ำๆทุกๆวัน ในระยะเวลานึง กูจะตวาดมั้ย กูจะเหวี่ยงหรือป่าว แต่ย้งพิสูจน์แล้วว่า ย้งไม่ทำ

จนมาถึงพาร์ทที่เราเกรงใจย้ง ไม่อยากเล่าให้ย้งฟังแล้ว มันเป็นธรรมชาติของคน เวลาที่เจอปัญหาเยอะๆ แม่งมีหนีกับสู้ กูเลือกหนี

หนีแบบไม่รู้ตัวว่ากูกำลังไม่กล้าเผชิญหน้าอยู่ คือกูไม่อยากจมทุกข์ไง ช่วงนั้นจำได้ว่า คิดในใจตลอดกลัว กลัวการเปลี่ยนแปลง อยากมีชีวิตเหมือนเดิม ไม่อยากเสียอะไรไปเลย ความคิดมีแค่นั้น วนไปวนมา

ตอนนี้กูพร้อมแล้ว เข้าใจธรรมชาติแล้ว ว่ากูต้องอยู่กับมันแบบนี้ กูจะไม่หนีไปเสพย์ความสุขอะไรที่มันแฟนตาซีอีกแล้ว ชีวิตจริงของกูคือ ครอบครัว งาน ย้ง เพื่อนที่อยู่รอบๆ คือจริงๆ เพื่อนกูทุกคน พร้อมที่จะฟังกูหมด แต่ก็อย่างที่บอกไง เกรงใจ ไม่อยากเล่าให้ใครฟังเยอะ ถึงปัญหา

จำได้เลย มีอยู่ช่วงนึง ไม่สบายใจ ก็เข้า social media มันเป็น cheap dopamine จริงๆนะ และล่าสุดได้ไปฟัง Youtube Dopamine nation แล้วเข้าใจเรื่อง ความเสพย์ติดอะไรสักอย่างอ่ะ มาพร้อมกับความทุกข์ เราต้องบาล๊านชีวิตให้ดี

เช่น เวลาเราไม่สบายใจ เราอาจจะเสพย์ติด การสูบบุหรี่ กินเหล้า ติดเซ็กส์ social media เพื่อให้เราหนี ความทุกข์จากเรื่องจริงๆที่อยู่ตรงหน้าไง

วินัยทางการเงินกูขาดสะบั้น กูใช้เงิน ไม่สนใจว่าจะกินอะไรในวันพรุ่งนี้ คือกูใช้แบบหมดอ่ะ มาดูบลอกเก่าๆ กูเป้นคนอยู่ในแผนเสมอ ถึงแม้จะทำไม่ได้ แต่อย่างน้อย โฟกัสอยู่ มันก็ต้องเดินหน้ามั่งแหละ ถึงจะไม่สำเร็จ 100% แต่อย่างน้อยได้นับต่อ

เวลาเราทำงาน มันยากไง มันใช้เวลา มันวุ่นวาย แต่พอเราเริ่มทำไปสักแป๊ปนึง มันจะเริ่มมีความภูมิใจตอนเราเห็นผลงาน ไอ้การขาดความภูมิใจนี้ไปเรื่อยๆอ่ะ แม่งจะกลายเป็นซึมเศร้ากูบอกเลย

ถ้ารู้สึกตัวว่า นอนไม่เป็นเวลา ไม่มีความสัมพันธ์กับคนรอบตัว ไม่ออกไปเจอเพื่อน กินอาหารไม่มีประโยชน์ ไม่เจอแดด ไม่ออกกำลังกาย พวกเหล่านี้นะมึงพึงรู้ไว้ว่า นี่คือไม่ปกติแล้ว หาเงินไม่ได้ก็เป็นอีก 1 อย่างที่เราต้องสำรวจจตัวเองแล้วนะ ว่า นี่กูกำลังใช้ชีวิตอะไรผิดไปจากเดิม ในทางที่แย่ลงมั้ย

ไม่ได้ว่า การกินเหล้าสูบบุหรี่มีเซ็กอะไร แม่งไม่ดี แต่ความมากไปอ่ะ มันต้องการเสพย์ รีเว่ลหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะ เวลาที่ไม่ได้เสพย์อ่ะ มันก็ชีวิตปกติไง มึงก็ต้องเจอเรื่องที่ต้องแก้ปัญหา (ชีวิตการทำงานของคนก็คือการแก้ปัญหาแหละ) กูไม่อยากจะเสพย์สุขชั่วคราวมากไปกว่านี้มากๆอีกแล้วว่ะ กูเบื่อ

การเข้าไป social media ที่ไม่มีใครรู้จักเราจริงๆ การได้มีตัวตนกับคนที่ไม่รู้จักเราจริงๆ ก็ฟินดีนะ แต่มันไม่ได้ invest relationship อะไรเลยเว้ย กูอยากมี long term relationship กับคนจริงๆ นกต้องมีขน คนต้องมีฝูง กูเข้าใจคำนี้

โชคดีที่กูมีเพื่อนที่หนุนหลังอยู่ มีแฟนที่เวลาเถียงกันก็เหมือนกูตกลงไปในฟูกนุ่มๆ และแน่นอน ครอบครัวญาติกูดี

ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูต้องไปเสพย์สุขแฟนตาซีอื่นๆอีกแล้ว

จริงๆเรารักงานที่เราทำมากนะ ถึงแม้ว่าจะเบื่อชห เลยบางที เพราะสิ่งที่ทำก็เดิมๆอะเนอะ แต่ อีสิ่งเดิมๆนี้แหละ ที่เลี้ยงกูมาถึงตอนนี้ ตั้งแต่เกิดยันโต จะให้ไปทำอะไรอย่างอื่นทำไม คือทำอย่างอื่นได้ แต่ก็เสริมเข้ามาไง จริงๆกูเป็นคนมีพลังมากนะ สู้ยิบตา เพื่อให้ได้เงินมา

คำว่าไม่ได้ ต้องได้ อยู่ในหัวเสมอ ไม่เคยมีความไม่มั่นใจในการทำงาน ใจดีสู้เสือเสมอ 555 ปีหน้าจะไปเที่ยวกับแควนนนนนนนน

สิ่งที่กูชอบทำอีกอย่างคือการทำ videos ต่อไปนี้ จะใช้ชีวิตเหมือนเดิมละน้าาา หวานกลับมาแล้ว