ชีวิตปกติ คือชีวิตที่ได้เขียนบลอก ถ้าไม่ได้เขียนบลอก คือแม่ง ยุ่งมาก หรือไม่มีอารมณ์ทำอะไร ปีที่ผ่านมานี่ กูตีค่าว่ามันผ่านไปแล้ว กูเริ่มใหม่ตั้งแต่ตอนนี้เลย อยากบันทึกไว้เป็นบทเรียนว่าเกิดไรขึ้นบ้าง ความหลงผิดมันเป็นยังไง ทำไม คือกูว่าคนเรา แม่งหลงผิดได้ทุกอายุ ไม่จำเป็นจะต้องเป็นสมัยเรียนมต้น มปลาย ในวัย เข้า38 ของกู กูว่า ปัญหาที่มากเกินไป แม่งทำให้คนหนีได้ หนีแบบไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วเลย และไม่อยากแก้ปัญหาด้วย อยากเตือนตัวเอง ในวันที่ คนที่เรารัก มีปัญหา ต้องอยู่ใกล้ ต้องเกาะติด อย่าให้ใครรู้สึกว่ากำลังสู้อยู่คนเดียว เราไม่ได้รู้สึกว่าเราสู้อยู่คนเดียว เรารู้ว่าเรามีย้งที่อยู่ด้วยกันตลอด แต่ความเกรงใจของเรา เราไม่อยากเล่าให้ย้งฟังมาก เพราะเรารู้ว่าย้งก็มีปัญหาของย้งอยู่ ที่กำลังแก้ ปีโควิดที่ผ่านๆมา มันทำให้เราบาดเจ็บเรื่องเงินหนักมาก (หนักมาก = หนักที่สุด) ไม่มีขั้นกว่านี้แล้ว 555 ตอนกุมภาพันธ์ เราบ่นทุกวัน เราเศร้า เราพูดให้ย้งฟังเรื่องเดิมๆ ย้งก็ยังอยู่กับเรา ฟังเรา ไม่ตัดสินเรา คือนี่คือสิ่งที่มีค่ามากที่สุด ที่เราจะหาได้จากคนๆนึงเลยว่ะ การฟังเรื่องเดิมๆทุกๆวัน แม่งเอาเรื่องอยู่นะ … Continue reading ทำงานได้แล้วป่ะมึงงงงงงงง
